Dziki łów

Dziki Łów, Dziki Gon lub Dzikie Polowanie – mit ludowy rozpowszechniony w dawnych czasach w północnej, zachodniej i centralnej Europie. Głównym założeniem tego mitu, niezależnie od jego wersji, są łowy, w których udział bierze gromada myśliwych-zjaw, w pełnym rynsztunku myśliwskim, gnających konno jak szaleni przez nieboskłon, z towarzyszącymi im psami i innymi nieodłącznymi elementami polowań.
Ujrzenie Dzikiego Łowu uważano za przepowiednię jakiejś katastrofy, np. wojny czy plagi, a w najlepszym wypadku – śmierci tego, kto go ujrzał. Śmiertelnicy, którzy przecięli trasę Łowu lub nią podążali, mogli zostać porwani i zabrani do krainy zmarłych.
Jak to wyczerpująco opisała Kris Kershaw w swej monografii „The One-Eyed God: Odin and the Indo-Germanic Mannerbünde”, Dziki Łów to fenomen historyczny wśród wszystkich ludów indoeuropejskich. Ich germańskim przejawem byli Hari (później zwane Herilaz, lub, po łacinie, Heruli) – wędrowni, pozostający w ekstazie wojownicy-wilki oddający cześć Wodanowi (którego nordyckim odpowiednikiem był Odyn). Łączyli się oni w 'wilcze stada' złożone ze starszych doświadczeniem i wiekiem trenerów, i orszaku młodszych mężczyzn. Rytualnie najeżdżali wioski w okresie pomiędzy 1 maja a celtyckim świętem Samhain (Halloween), przeważnie w czasie nowiu. Te rytualne najazdy uważano za sposób na utrzymanie świata w harmonii i równowadze. W czasach, gdy ludzie stali się bardziej „cywilizowani” i osiadli (w przeciwieństwie do przodków, którzy byli zbieraczami i myśliwymi), te najazdy dzikich ludzi z lasów i bagien stanowiły przeciwwagę dla „nienaturalności” osiadłego życia wiejskiego lub miejskiego.
Występujący pod wieloma postaciami bóg Odyn z mitologii nordyckiej, dosiadający swego ośmionożnego rumaka, Sleipnira, był – szczególnie w Skandynawii – mocno powiązany i kojarzony z Dzikim Łowem. On i bogini Frigga byli jego stałymi uczestnikami i zwano ich Dzikimi Łowcami, co było kolejnym atrybutem i przydomkiem dla obojga. Sam łów zaś opisywano jako Łów Odyna lub Asgardareię. W krajach celtyckich, Dziki Łów był domeną Sídhe czyli elfów; tam wśród jego przywódców bywali: Gwydion, Nuada i Herne Myśliwy.
Postacie historyczne, które miały uczestniczyć w Dzikim Łowie, to św. Guthlac (683–714) i Hereward (zmarł ok. 1070).
Mit Dzikiego Łowu był zmieniany na przestrzeni dziejów, aby można było go dopasować do różnych bogów i bohaterów ludowych, wśród nich Króla Artura czy – w pochodzącej ze znacznie bliższych nam czasów z Dartmoor legendzie o Sir Francisie Drake’u.
 Dziki Łów pojawił się w opowieściach Andrzeja Sapkowskiego (tam pod nazwą Dziki Gon).

  
Peter Nicolai Arbo: Åsgårdsreien (1872)

żródło: Wikipedia