Nekromancja.

Nekromancja - forma praktyk magicznych, gdzie osoba czarująca (nekromanta) przyzywa duchy zmarłych w celu poznania przyszłości albo w celach własnych (np.usług).
Słowo nekromancja pochodzi od greckiego νεκρός nekrós – martwy oraz μαντεία – wróżyć.
Nekromancja została zakazana i opisana w Biblii: Nie zwracajcie się do mediów spirytystycznych i nie radźcie się tych, którzy trudnią się przepowiadaniem wydarzeń (Kpł 19,31). W świecie grecko-rzymskim ta forma magii była bardzo znana i praktykowana.

Demony słowiańskie.

Demony słowiańskie to byty nadprzyrodzone. W mitologii słowiańskiej zajmują pozycję pośrednią miedzy bogami a ludźmi, czyli zajmują sferę astralną. Zanim wpływ chrześcijaństwa wpłynął na postrzeganie demonów jako tylko złe były też i dobre demony, które pełniły funkcje duchów opiekuńczych. Przed demonami mają chronić nas amulety, zaklęcia ochronne i ofiary błagalne.

W folklorze słowiańskim stosowane są klasyfikacje:

• sfery ludzkiego życia, w które dany demon najczęściej ingeruje - np. Domowik / Poroniec;
• stopnia szkodliwości lub przychylności ludziom - np. Utopiec / Płanetnik;
• teren występowania, zamieszkiwania - np. Wodnik / Leszy / Domowik;
• żywiołu, z którym demon jest najsilniej związany - np. Wodnik / Płanetnik;
• genezy demona (posiada stałą swoją rzeczywistą postać, będący niejako przedstawicielem odrębnego gatunku / wymagający do zaistnienia w ludzkim świecie innej materii lub istoty, powstający niejako wyniku przeobrażenia) - np. Wodnik, Borowy / Płanetnik, Utopiec, Wąpierz, Strzyga;
• istoty demona (materialny, niematerialny – mogący lub nie mogący istotnie fizycznie ingerować w naszą rzeczywistość) – np. Zmora.