Kery.

Kery (gr. ker - przeznaczenie, los) w mitologii greckiej żeńskie demony śmierci. Córki Nyks i Ereba, towarzyszki Tanatosa.
Wyobrażane były jako skrzydlate, czarne istoty o wielkich, straszliwych zębach i ostrych pazurach, rozszarpujące trupy i pijące krew rannych. Każdy z ludzi miał swą Kerę, która była jego wyznacznikiem losu – rodzaju życia i śmierci; niektórzy mogli wybierać pomiędzy dwiema kerami. Jako uosobienie losu kery utożsamiano z Mojrami, ze względu na wygląd z eryniami oraz harpiami. W tradycji ludowej były to złośliwe dusze zmarłych, które trzeba było przebłagać ofiarami (np. w święto Antesteriów).

wyobrażane jako skrzydlate, czarne istoty o wielkich, straszliwych zębach i ostrych pazurach, rozszarpujące trupy i pijące krew rannych

Czytaj więcej na http://encyklopedia.interia.pl/mitologia/news-kery,nId,1967011#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

wyobrażane jako skrzydlate, czarne istoty o wielkich, straszliwych zębach i ostrych pazurach, rozszarpujące trupy i pijące krew rannych; odgrywają wielką rolę w , gdzie utożsamia się je z Przeznaczeniem i Losami współistniejącymi z każdą ludzką istotą i uosabiającymi zarówno rodzaj śmierci, jak też rodzaj życia wybierany przez człowieka

Czytaj więcej na http://encyklopedia.interia.pl/mitologia/news-kery,nId,1967011#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

wyobrażane jako skrzydlate, czarne istoty o wielkich, straszliwych zębach i ostrych pazurach, rozszarpujące trupy i pijące krew rannych; odgrywają wielką rolę w , gdzie utożsamia się je z Przeznaczeniem i Losami współistniejącymi z każdą ludzką istotą i uosabiającymi zarówno rodzaj śmierci, jak też rodzaj życia wybierany przez człowieka

Czytaj więcej na http://encyklopedia.interia.pl/mitologia/news-kery,nId,1967011#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

wyobrażane jako skrzydlate, czarne istoty o wielkich, straszliwych zębach i ostrych pazurach, rozszarpujące trupy i pijące krew rannych; odgrywają wielką rolę w , gdzie utożsamia się je z Przeznaczeniem i Losami współistniejącymi z każdą ludzką istotą i uosabiającymi zarówno rodzaj śmierci, jak też rodzaj życia wybierany przez człowieka

Czytaj więcej na http://encyklopedia.interia.pl/mitologia/news-kery,nId,1967011#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox

Dhampir.

Dhampir - mityczny mieszaniec, pół wampir pół człowiek, który rodzi się ze związku ludzkiej matki i wampirycznego ojca. Dhampiry wywodzą się z folkloru cygańskiego. Ogólnie przyjmuje się, że dhampir po ojcu dziedziczy pewne zdolności właściwe tylko wampirom. Są one indywidualne dla każdego dhampira np. jeden dhampir może przebywać na świetle słonecznym, musi za to pić krew, inny nie może przebywać na słońcu, ale nie musi pić krwi, jeszcze inny może przebywać na słońcu i nie pić krwi. Posiadają również nadprzyrodzone umiejętności jak: czynnik regeneracyjny, ostre zmysły, wytrzymałość, siłę i szybkość.
Po matce-człowieku dhampiry dziedziczą przeważnie ludzkie słabości i uczucia, jak np. miłość, strach, nienawiść.
W książkach i filmach dhampiry często stają po stronie dobra, walcząc z prawdziwymi wampirami.

Kain - pierwszy wampir.

Legenda głosi, że pierwszym wampirem był Kain. Został on przeklęty przez Boga dlatego, że zabił swojego brata Abla. „I Bóg opatrzył Kaina znakiem, żeby nie uśmiercił go nikt kto go spotka” [Księga Rodzaju 4, 14]. Są dwie wersje jak powstały następne wampiry. Jedna mówi, że Kain znudzony samotnością obdarzył mrocznym pocałunkiem takiego samego wygnańca jak on, a druga, że obdarzył on swojego syna Henocha. A potem razem z Henochem założyli miasto Nod, w którym wampiry i ludzie żyli w pełnej symbiozie.

Nekromancja.

Nekromancja - forma praktyk magicznych, gdzie osoba czarująca (nekromanta) przyzywa duchy zmarłych w celu poznania przyszłości albo w celach własnych (np.usług).
Słowo nekromancja pochodzi od greckiego νεκρός nekrós – martwy oraz μαντεία – wróżyć.
Nekromancja została zakazana i opisana w Biblii: Nie zwracajcie się do mediów spirytystycznych i nie radźcie się tych, którzy trudnią się przepowiadaniem wydarzeń (Kpł 19,31). W świecie grecko-rzymskim ta forma magii była bardzo znana i praktykowana.

Demony słowiańskie.

Demony słowiańskie to byty nadprzyrodzone. W mitologii słowiańskiej zajmują pozycję pośrednią miedzy bogami a ludźmi, czyli zajmują sferę astralną. Zanim wpływ chrześcijaństwa wpłynął na postrzeganie demonów jako tylko złe były też i dobre demony, które pełniły funkcje duchów opiekuńczych. Przed demonami mają chronić nas amulety, zaklęcia ochronne i ofiary błagalne.

W folklorze słowiańskim stosowane są klasyfikacje:

• sfery ludzkiego życia, w które dany demon najczęściej ingeruje - np. Domowik / Poroniec;
• stopnia szkodliwości lub przychylności ludziom - np. Utopiec / Płanetnik;
• teren występowania, zamieszkiwania - np. Wodnik / Leszy / Domowik;
• żywiołu, z którym demon jest najsilniej związany - np. Wodnik / Płanetnik;
• genezy demona (posiada stałą swoją rzeczywistą postać, będący niejako przedstawicielem odrębnego gatunku / wymagający do zaistnienia w ludzkim świecie innej materii lub istoty, powstający niejako wyniku przeobrażenia) - np. Wodnik, Borowy / Płanetnik, Utopiec, Wąpierz, Strzyga;
• istoty demona (materialny, niematerialny – mogący lub nie mogący istotnie fizycznie ingerować w naszą rzeczywistość) – np. Zmora.